میرم بالای پشت بوم سیگار میکشم و فکر میکنم به این روزای تخمی .روزایی که گذشت و روزایی که قراره از راه برسه.خوبیش اینه که هیچوقت به خاطر کارایی که کردم پشیمون نیستم.حتی از بدترین اشتباهاتم و فاجعه ترین تصمیماتی که گرفتم.نمیدونم این خوبه یا بد.شاید خوب باشه چون باعث میشه که همیشه یه نگاه رو به جلو داشته باشم و میتونه بد باشه چون به قول معروف سرم به سنگ نمیخوره و از این تجربیات درس نمیگیرم !حالا چرا اینا رو دارم میگم؟شاید به خاطر اینه که الان دارم یه اشتباه قدیمی رو تکرار میکنم.نمیخوام خودم رو به خاطرش سرزنش کنم.هیچوقت همچین آدمی نبودم.همیشه یه به تخمم خاصی تو وجودمه!زیاد سخت نمیگیرم و ترجیح میدم با احساساتم برم جلو.ولی یه چیزی رو تو این ۸ ماه اخیر فهمیدم که مثل کرگدن پوست کلفت شدم!رابطم رو تو اوج دوست داشتن با تیه کال تموم کردم چون به نظرم مسخره بود.هنوز به رام فکرمیکنم.مسخره ست.خیلی چیزا برام معنیشون رو از دست دادن.چندتایی از رویاهام دیگه برام مسخره شدن.چیزایی که براشون جون میدادم.البته که آدم همیشه در حال تغییره اما من حس میکنم هر روز دارم رشد میکنم.دو ماه دیگه ۲۲ ساله میشم.تولدم اونقدرا برام اهمیت نداره که بخوام ازحالا بهش فکرکنم ولی مسئله اینه که حس میکنم که دارم پیر میشم!به قول علیرضا یه جنده ی پیر!این حسیه که تو ۲۰ سالگی هم داشتم.نمیخوام با همون اشتباهات همیشگی برسم به ۳۰ سالگی.فکر میکنم دلم یه ثبات میخواد از اون جنسی که آدم ۴۰ ساله توی زندگیش میخواد.مثل یه اطمینان برای روزهای بازنشستگی!که این البته با چیزی که هستم و زندگی ای که میخوام داشته باشم در تناقضه.شاید بیشترمیترسم.یه روزایی ۱۷ سالم بود و اینجا مینوشتم.فکرمیکردم که دنیا باید همونطور باشه که من میخوام اما الان ۲۲ سالمه و میدونم که باید انقدر انعطاف پذیر باشی که خیلی چیزا رو بپذیری.خیلی عجیبه.زمان بازی عجیبی با ما میکنه.الان دغدغه هایی دارم که خیلی بزرگ و مهمه.حتی ازسن و سال و قد و هیکلم بزرگتر!هنوز رگه هایی از کسشریجات دوره ی نوجوونیم رو دارم که البته باهاشون مشکلی ندارم.اشتباه کردن های مداوم من هم یکی از اوناست.اینا رو نوشتم که صرفا یکم ذهنم رو آزاد کنم بدون هیچ هدف و مقصدی.ولی میدونین چیه؟به قول بهرام زنده باد اشتباه خوب من!