چسناله

تلاش برای "چیزی" بودن... چقدر احمقانه!چقدر مضحک و قابل ترحم شده ام.انگار در حالی که در مردابی عفونی در حال غرق شدن هستم، برای غریبه ای دست تکان دهم و با لبخند بگویم:روز بخیر! دارم درباره ی خودم می نویسم.چقدر نوشتن درباره من سخت شده.قبلا بدون فکر می توانستم حداقل یک صفحه را سیاه کنم.دروغ نگویم نصف صفحه.اما حالا دیگر شوری در قلم نیست.فکر می کنم به اندازه کافی سر خورده شده ام.

آدم زمانی فکر می کند می توان دنیا را روی یک انگشت چرخاند.ولی تا به خودت بیایی میبینی مثل توپ فوتبال وسط زمین قل می خوری و می چرخی و بازی داده می شوی. "می‌بینی که هیچ چیز نیستی" . این را بالا دستی ها گفته بودند. می خواستی مطمئن باشی که فهمیده ام هیچ چیزی نیستم. که در قعر فرو بروم. در اعماق هیچ. هیچ بودن.پیچیده لای صد وجب ترس و زخم و عفونت و نطفه ی خشم و نفرت در رحم ام.

مسئله این نیست که اشتباهات زیادی کردم.یا اینکه مدام طرد شدم.در واقع آدم نباید از کسی انتظاری داشته باشد. حتی از خودش.همیشه همین گهی می ماند که بود!

شاید مسئله دقیقا همان "بودن" است که شکسپیر روزگاری درباره اش نوشته. بودن یا نبودن. چیزی بودن یا چیزی نبودن. یک هیچ گنده که وسط زندگی همه افتاده.یک هیچ غول پیکر که آنچنان تمام زندگی مرا در بر گرفته که اغلب متوجه حضور همیشگی اش نمی شوم. که وقتی در آینه نگاه میکنم تنها سایه ای از خودم را می بینم.

چقدر از این نوع بودن حالم به هم می خورد. از این تصویر مفلوک و خندان.از همه چیز بودن و هیچ چیز نبودن.

فکر می کنم باید سینه خیز ادامه داد. در تاریکی، سرما و نموری دیوارها. در میان اجساد در حال متلاشی شدن.میان عفونت و تب و سردرد. سرفه و خلط و دود سیگار. و نوزاد سقط شده که هیچ وقت نبوده اند.