حال این روزهامون خوب نیست...توی خیابون قدم میزنم و مردمی رو میبینم که با چهره های افسرده و خاک گرفته در اعماق افکار خاکستریشون قدم میزنن.به چشم هاشون خیره میشم شاید اون رنگ خاص رو ببینم.رنگی که میون این همه خاکستری دود گرفته،بدرخشه.ولی فقط یخ میزنم و بیشتر توی خودم فرو میرم... میگم به نظرت امیدی هست؟ اما پژواک صدای خودم رو هم نمیشنوم.به تو فکر میکنم که یه جایی همین دور و ور(دور یا نزدیک،نمیدونم)داری آزادانه میرقصی و خورشید چشم هات جوری میدرخشه که شب جرئت عرض اندام نداره!