از خرّ و پف , از سکسکه , از آروغِ سیری
تا غصه ی اینکه چرا فورا نمی میری
از فلسفه , از سکس , از کافه نشینی تا
افسار پاره کردنِ این شهرِ زنجیری
از هر چه که دادی و با جان کندنت دادی
تا هر چه که می گیری و با زور می گیری
از منزجر بودن از اشک و شیون و لابه
تا معتقد کردن تو را به شیشه نوشابه
از پشت پا خوردن به لطفِ ناجوانمردی
تا حرص خوردن با ولع , با ژستِ خونسردی
قی کردن آنجایی که باید واقعا قی کرد
راهی شدن در هر خیابان که تو را طی کرد
از مشت کوبیدن به روی این همه دیوار
تا خواب رفتن در کنارِ این همه بیدار
از مادگی کردن درون لشگر نرها
تا سختی آدم شدن در گلّه ی خرها
یک عمر توی چاه, خوابِ ریسمان دیدن
تا یوسفی باشی میانِ نابرادرها
ناباورانه ضربه ی فنی شدن از خود
چاقوکشی کردن به روی کلّ باورها
تا حس اینکه هیچ زجری رو به پایان نیست
اول به آخر می رسد , آخر به آخرها
من از که می گویم؟-کسی جز من مخاطب نیست!_
این ظلمتِ مطلق ولی زیرِ سرِ شب نیست
من از که می گویم؟_چرا چیزی نمی گویی؟!_
ای "من" که از خاکسترم یک روز می رویی
من از که می گویم؟! "من"ی که ناخوش احوالم
از من که خود را بر حصار خویش می مالم
می مالم و چشمانِ من را خواب خواهد برد
می خوابم و بعدا جهان را آب خواهد برد...!
.
.
.
_بنیامین پورحسن_