چند شب پیش دفترچمو باز کردم که چیزی بنویسم اما فقط یه کلمه نوشتم: رنج...  این کلمه برای من بار معنایی زیادی داره...روزها و شب هایی رو گذروندم که فقط میتونم با همین یک کلمه توصیفشون کنم... 

به دوستی گفتم دارم "رنج" میکشم در جواب گفت منم همینطور!البته تو خیلی خوب به نظر میرسی!هنوز زیبایی...! چقدر با آدم ها غریبه شدم... چطور میتونم برای یه نفر توضیح بدم که دقیقا درون بدن و روح من چی میگذره...که چطور به جای خون توی رگ هام اسید رنج دارم و آروم آروم داره تموم جسم و روحمو میخوره... 

کلمات لعنتی... کلمات الکن لعنتی...همیشه سعی میکنم در انتخاب واژه ها دقت کنم  که دقیقا واژه ی مناسب با بار معنایی درست رو به کار ببرم حتی وقتی با خودم حرف میزنم... ولی بی فایده ست... غریبه با آدم ها... با خودم... با کلمات... بیگانه با تموم روش های برقراری ارتباط... 

رنج من درک نشدنه...نفهمیده شدن یا اشتباه فهمیده شدن...

این پست رو همینجا ناقص رها میکنم چون حال نوشتن ندارم...توان حرف زدن ندارم...علاقه ای به چینش کلمات کنار هم ندارم...گوشی برای شنیده شدن هم ندارم...