‏زمان کاری میکنه که خیلی عجیبه.اصلا نمیدونستم که ۴ سال بعد یعنی امروز،این اتفاق میفته.و حالا دارم به ۲ سال آینده فکر میکنم.نمیدونم اتفاق میفته یا نه.آیا به اندازه ی کافی صبورم؟آیا به اندازه ی کافی عشق و تعهد و سختکوشی در من هست؟آیا دوسال دیگه هنوز این رو میخوام؟نمیدونم... گفتم که لااقل صادقم!نمیدونم آیا به اندازه ی کافی صادق هستم؟یا دارم خودم رو با دروغ احاطه میکنم.دست کم با خودم صادقم!ولی حتی راجع به اینم مطمئن نیستم!مثل رانندگی توی مه ای سنگین میمونه؛آدم عاقل این کارو شاید انجام نده اما اینو میدونم که من احتمالا آدم عاقلی نیستم!اگه تو این راه به بدترین شکل ممکن به گا برم کسی که سرزنش میشه خودمم.خب باید انتظار همه چی رو داشته باشم.آیا برای این آماده ام؟شاید...اگه انقدر متزلزلم چرا پس دارم انجامش میدم؟شاید چون حسم میگه ممکنه آسمون زیبا با ابرهای پف پفی یه جایی دورتر از اینجا منتظرم باشه جایی که خورشیدش نه تنها پوستم بلکه قلبم رو هم گرم نگه داره...