برف... برف پاک و سفید و زیبا... نمیدونم چرا هیچوقت قدم زدن توی برفو اونقدر دوست نداشتم... برام بارون همیشه حال و هوای دیگه ای داشت...

نشسته بودم توی بالکن و رو به روی یه عالمه سفیدی داشتم گریه میکردم... مثل اون روز توی مادی... بلند بلند... نامجو گوش میدادم... این روزا دنیا واسه من از خونمون کوچیکتره کاش میتونستم بخونم قدر هزارتا پنجره... بلند بلند... زار زار...

حس میکنم شبیه شخصیتای بدبخت و تنهای توی این فیلمای هنری ایرانی شدم...! انگار حتی چای دم کردنم هم مثل اونا شده...!

پولیور قدیمی بابا رو پوشیدم... راستی بابا تو هم گاهی احساس بدبختی میکنی؟! تا حالا به این فکر کردی که بذاری و بری!؟ کجا برم که خودم نباشم... کجا میتونم خودمو جا بذارم و گم کنم مثل کلیدام که هردفعه یه جایی گم میمونن... مثل بعضی از وسایلم که یهو ناپدید میشن و هرچی میگردم پیداشون نمیکنم...

بابا تو میدونی چطور میتونیم از این کثافتی که توش گیر افتادیم بیرون بیایم...!؟ کاش حداقل بهم میگفتی همه چی درست میشه چون من روی حرف تو خیلی حساب باز میکنم....