خشم،سردرگمی،پریشانی،زبان پریشی...

موهام رو کوتاه کردم و به نظرم شبیه احمقا شدم! یا شبیه یه قارچ سمی! مارال توی آرایشگاه سعی میکرد دلداریم بده که فقط بد برات سشوار کشیده ،چند روز که بگذره جا میفته،نه خیلی بهت اومده اتفاقا،عادت نداری،قرمزشون که کنی خیلی خوب میشه، بلاه بلاه بلاه! لعنتیا من با اون ٥٠ تومن پولی که به اون زنیکه فس فسوی وراج که حسابی رو مخم بود دادم ، میتونستم لاقل یه کتاب درست و حسابی بخرم! نمیدونم چرا دچار جوگیری شدید میشم و احساسات ناپایدار و متزلزل لعنتیم همیشه گند میزنه به همه چی! واسه همینه که هیچوقت نمیتونم از هیچ تصمیمی توی زندگیم راضی باشم... حتی کوچیک ترین تصمیم مثل کوتاهی مو! که بعد باعث میشه که واقعا توی کار خودم بمونم!

شدم مثل یه پیرزن غرغرو که پادرد و کمر درد داره! همش فحش میدم و بداخلاقی میکنم... اعصابم خرده و سریع میریزم به هم! خیر سرم فکر میکردم پذیرشم رو بردم بالا ولی الان که دقت میکنم حقیقتا گند زدم!

آریانا بهم پیام داده و گیجم میکنه! یه جوری عین یه روان شناس باهام حرف میزنه! شاید من واقعا مریض شدم! مدام میخواد منو ببینه و باهام حرف بزنه و من نمیدونم که اصلا توانایی شنیدن حرفاشو داشته باشم یا نه! بیشتر ترجیح میدم آدمای اطرافم سکوت کنن و اینو مارال خوب میفهمه...

نمیدونم چقدر باید صبر کنم تا رام بیاد اصفهان و نمیدونم چه حرفایی میخواد بهم بزنه و حقیقتش رو بخوام بگم بیشتر دلم میخواد دهنشو سرویس کنم! 

درواقع خشمم خیلی زیاد شده و خیلی سخت میتونم به اعصاب لعنتیم مسلط باشم!

فقط در یک چیز میتونم با اکثر آدم های اطرافم احساس مشترکی داشته باشم:به خودم میگم کاش فردا صبح از خواب بیدار نشم!و تقریبا اکثریت حداقل یک بار این حرف رو در یک شب مزخرف با خودشون زمزمه کردن...!