روزمرگی...

تقریبا ماه پیش بود که اسباب کشی کردیم به این خانه... 

من معمولا حس خاصی به اسباب کشی و تغییر مکان ندارم و هیچوقت خودم را در کارهای حوصله سربر اسباب کشی دخالت نمیدهم!(هرکس میتواند این را از اتاق نیمه چیده شده و کارتون های پخش و پلا در اتاقم بفهمد!)

خانه تقریبا جدیدمان را دوست دارم هرچند مامان مدام غر میزند و راضی نیست!فکر میکند که خانه قبلیمان بهتر بود.بزرگتر بود اما به نظرم بهتر نبود! 

اتاق من اتاق جمع و جوری بود که یک پنجره کوچک با لبه پهن داشت که میشد لب پنجره نشست و کتاب خواند... البته یک روز که مامان من را در این وضعیت دید،بعد از جیغ و دادهای کر کننده و اعصاب خردکننده، اتاقم را به اتاق رو به رویی تغییر داد! این اتاق هم بد نیست... بزرگتر است و یک پنجره بزرگ دارد.به محض اینکه آفتاب در می آید، اتاقم پر از نور میشود...

یک تراس(یا بالکن؟ هیچوقت فرقشان را نفهمیدم!)در سالن پذیرایی داریم که مسجد محل با نورهای سبز از آنجا قابل مشاهده است صدای اذان را به وضوح توی خانه میشنویم.میدانید که اعتقادی ندارم ولی اذیت هم نمیشوم.سکوت اینجا به قدری ست که اگر گاهی صدایی هم بیاید بد نیست!

یک تراس دیگر پشت آشپزخانه داریم که این یکی حسابی دل من را ربوده است و یک جورایی پاتوق من شده!بهترین جا برای صبحانه خوردن و سیگار کشیدن و کتاب خواندن...

یکم شلوغ پلوغ است چون مامان بعضی وسایل آشپزخانه را موقتا اینجا گذاشته... هنوز کامل جاگیر نشدیم...

گلدان های گل و کاکتوسم را گذاشته بودم لبه همین تراس جان دلبر که امروز دیدم سرما زده بهشان و وا رفته اند...

از غروب نشسته ام اینجا و ابَرماه زیبا را میبینم... ماه کامل... ما بختیاری ها میگوییم شُو مَه یعنی شب مهتابی... شبی که ماه کامل است...

کتاب تاریخ هنر ایران را هم اورده بودم اینجا که بخوانم اما مشغول نوشتن توی دفترچه آبی صورتکیم شدم و البته محو تماشای یکی از خانه های رو به رویی شدم که برعکس تمام پنجره های مرده ی خاک گرفته و تار و کدر خانه های دیگر، زندگی به شدت در این خانه جریان داشت!

نه که بخواهم فضولی کنم اما این خانه توجهم را جلب کرده بود... درختان بلند و فاصله نسبتا دور دقت دیدم را کم کرده بود اما همینقدر دیدم که خانه ایست با یک دیوار یاسی رنگ،پنجره ای مثل پنجره تراس جلویی ما البته با پرده هایی که کنار زده شده و گلدان های گلی که روی لبه تراس چیده شده...خانم خانه با لباس مشکی و موهایی تیره بین آشپزخانه و پذیرایی در رفت و آمد بود و به نظر می آمد مشغول مهمان داریست... سه خانم دیگر که دوتایشان موهای روشن و یکی روسری قرمز به سر داشت هم بودند و البته یک خانم مسن و یک دختر بچه و یک پسربچه و یک آقا با لباس راحت خانگی... الان که این ها را مینویسم از این حجم از فضولی و اینکه چشم هایم را میخ کرده بودم توی خانه مردم خجالت میکشم!

هوا سرد شده است و کلاه هودی سبزرنگم را کشیده ام روی سرم... انگشت های پاهایم توی جوراب های منگوله دار بافتنی ام یخ زده و انگشت های دستم هم همینطور... با این انگشت های یخ زده،امشب اینجا حسابی زیاده گویی کردم و فکر کنم بهتر است برگردم به اتاق به هم ریخته ام و لای کتاب هایم گم شوم...!