با لحن شوخی و خنده بهم گفت تارا تو چقدر جلفی! یه جا آروم بشین! چقدر تکون میخوری!

بهش گفتم من آزادم! دلم میخواد رها باشم و تو حق قضاوت کردن منو نداری!

حرفش برای من خوشایند نبود اما اهمیتی هم ندادم و باز هم خودم بودم و از این خجالت نکشیدم و هیچوقت نمیکشم!

این منم!

کسی که گاهی وسط خیابون یا یه جای عمومی میرقصه...

کسی که میتونه توی شلوغ ترین و عمومی ترین جای شهر محکم بغلت کنه و تو رو ببوسه...

کسی که به افتادن روسریش اهمیتی نمیده

چون باهاش میونه ی خوبی نداره...گاهی به خواسته خودش روسریشو از سرش بر میداره...

کسی که بلند بلند و بی پروا میخنده...حجم صدای بالایی داره و گاهی همه بهش میگن هیس! چقدر بلند حرف میزنی!

دود سیگارم رو از دماغم بیرون میدم کاری ندارم به اینکه برای یه دختر حرکت جلف و بی کلاسی به نظر میاد!

با مارال تو خیابون راه میریم و شعر میخونیم... به قول تو مثل بچه ها! دستای همدیگه رو میگیریم و با هم میچرخیم...ماکف زمین مشینیم سیگار میکشیم...

برای من مهم نیست که که بقیه چی میگن...

برای این زاده نشدم که خودم رو با حرف های بقیه بسازم و بسنجم...

نگاه ها رو میفهمم اما به خیلی هاشون اهمیتی نمیدم...

میخوام آزاد باشم،عریان باشم،بی پروا باشم،خودم باشم و خودم باشم و خودم باشم...!