یه وقتایی هست که گله میکنی چقدر روزا دیر میگذره...روزا هی تا میتونن خودشونو کش میدن و تو هی خمیازه میکشی و هی اونا کش میان و تو انقدر خمیازه میکشی که تو هم کش میای!میگی کاش زندگی یه قابلیت داشت مثه پلیر کامپیوتر وقتی داری یه فیلم مزخرف میبینی؛هی موس رو تکون میدی که ببینی چقدرش مونده! خب اینجاشم که مزخرفه!بزنیم بره جلو!

ولی یه وقتایی هم هست روزا عین برق و باد میگذره! یه پلک که به هم بزنی میبینی شده یه سال! به خودت میای میبینی داری با زندگی گرگم به هوا بازی میکنی! زندگی میگ میگه و تو هم اون گرگه! نه تنها سرعتش زیاده بلکه هزارتا کلک و حیله هم سوار میکنه! زندگی هی میتازونه و میره جلو و تو هم به دنبالش! بدو تا برسی!یه جایی میرسه که از نفس میفتی و ولو میشی رو زمین! زندگی هم بهت یه فاک جانانه نشون میده! شاید اونقدر نزدیک باشی که اگه دستتو دراز کنی بتونی بگیریش اون لعنتی رو اما دیگه توانی نداری! میگیری چی میگم!؟

زندگی یه حروم زاده به تمام معناست!یه سادیسمیه که هرکاری میکنه که تو یا نرسی یا دیر برسی! یعنی اونقدر دیر برسی که دیگه نه چیزی ازت مونده و نه حتی چیزی واست معنا داره دیگه! کی میگه دیر رسیدن بهتر از هرگز نرسیدنه؟! تف کن تو صورتش!

.

.

.

روزا داره مثل برق و باد میگذره و منم همینطور دستمو گذاشتم زیر چونه ام و فقط نگاه میکنم...

 درجا زدم ،دویده شدم در جا

این قصه ی همیشگی من بود

بر سنگ قبر کوچک من بنویس:

این لاکپشت ، فکر رسیدن بود...

_سید مهدی موسوی_