مارال

_چشماتو ببند و یه آرزو بکن!!!

به روزهای ١٦ سالگیمون فکر کردم... به خاطرات مشترکمون... به دغدغه ها و آرزوهای بزرگی که داشتیم... خب قائدتا نباید اینطوری میشد!!! قائدتا نباید همه چیز رو از دست میدادیم! و اینجا جایی نبود که بخوایم بایستیم!

ولی یه چیزی رو فهمیدم و امیدوارم تو هم فهمیده باشی:

همه چیز اونطوری نمیشه که همیشه برنامه ریزی میکنیم 

و گاهی وقتا باید بذاری ببینی چی واست پیش میاد... گاهی وقتا باید دستاتو بذاری زیر چونت و از بیرون به زندگیت نگاه کنی....

ولی من تمام زندگیم فقط نگاه کردم و منتظر موندم... مثل کسی که هر روز نگاهشو میدوزه به در تا روزهای خوب به خونه برگرده... و خب حقیقت اینه که من اونقدر که باید و شاید به خودم امید ندادم و برای خودم تلاشی نکردم...

دلم یه تغییر اساسی میخواد... یه اتفاق بزرگ... و خوب میدونم که تو منظورمو بهتر از هرکسی میفمی... میدونم که میدونی چی میگم...!

.

.

.

شمع ٢٠ سالگیش رو فوت کرد و من میدونستم که تمام افکارم توی مغز اون مرور شده....

 

دو تا به هیچ رسیده ، دو آدم غمگین

دو خودکشی که نکردیم توی زیرزمین

دوتا سیاهی خودکار خسته روی ورق

دوتا امید در این ناامیدی مطلق

شبیه شهر پس از جنگ ، خالی و بی ابر

نشسته ایم برای ادامه دادنِ صبر...

.

.

.

_سید مهدی موسوی_

______________________

پ ن بی ربط : دفترچه صورتکیم رو پیدا کردم!

http://s8.picofile.com/file/8309511342/16CDDF75_3261_4E69_B0BC_9410A1FFCD4A.jpeg