خب برای چه باید دلگیر باشی...؟!

تو که چند صد کیلومتر دورتر از من زندگی جدیدت را شروع کردی...

داری توی مسیری که انتخاب کردی حرکت میکنی و میدانم که خیلی زود پیشرفت خواهی کرد...

من اما اینجا مانده ام...

شده ام مثل لیوان چای  سرد شده ای که یک گوشه فراموش شده...

شده ام مثل ظرف چینی که ترک برداشته و بند بند وجودش بیم از هم پاشیدن دارد...

شده ام مثل دسته کلیدی که یک روز کسی آن را جا گذاشته...

خب برای چه باید دلگیر باشی...!؟

جز اینکه مدام از دوری میگویی...

تو هیچوقت تمام روز و تمام شب را گریه کردی؟!

تو هیچوقت بهانه های کوچک و الکی گرفتی؟! که دلیلش فقط این است که نمیدانی این سر لعنتی را باید به کدام دیوار بکوبی یا به کدام ساز باید برقصی!؟

تا به حال شده مدام این سوال لعنتی را از خودت بپرسی که توی نکبت دردت دقیقا کجاست!؟

کاش مثل وقتی سرم درد میکند دست بگذارم روی شقیقه ام و بگویم دقیقا اینجا درد میکند و تو بگویی فلان قرص مسکن را بخور! 

خب من برای چه نباید دلگیر باشم!؟

کاش یک دختر معمولی با علایق معمولی بودم...

یک رشته معمولی در یک دانشگاه معمولی میخواندم

به یک خواستگار معمولی جواب مثبت میدادم و یک ازدواج معمولی میکردم و یک بچه ی معمولی به دنیا می اوردم 

به او یاد میدادم که دقیقا مثل مادرش یک آدم معمولی بشود

یک زن خانه دار فربه معمولی میشدم و سریال های معمولی تماشا میکردم

بعد از چندین سال ، یک مرگ معمولی به زندگی معمولی ام خاتمه میداد...

آدم اگر یک چیزهایی را نداند و نفهمد ، 

اگر معمولی زندگی کند و یک آذم معمولی باشد ،

نه طغیان میکند ، نه عاشق میشود ، نه طرد میشود و نه گریه میکند... خالی از هر احساسی...

افسوس که من راه پس که هیچ! راه پیش هم خسته تر از آنم که داشته باشم!