دراز کشیدم روی تخت و عکسای قدیمیم رو نگاه میکنم...

خنده هایی که به وضوح توی عکس معلومه و نشون دهنده‌ی اینه که اون روز بهم چقدر خوش گذشته...

موهای مشکی و پر پشتم که دلم براشون تنگ شده...

کتاب سال بلوا رو تازه تموم کردم و یه بغض مسخره دارم...

به خاطر غربت نوشا چند قطره اشک ریختم... مسخره ست! شاید هم به خاطر خودم بود و کتاب و نوشا بهانه بود...

رسیدم به عکسای دو نفرمون و چقدر دلم میخواد از توی عکس بکشمت بیرون و ببوسمت...

از کدوم راه فرار کنم که به تو منتهی نشه...

از خودم فرار میکنم و به تو میرسم...

دوباره و صدباره از من میپرسی خوبی...؟

خوبم...

شب بخیر..‌.

شب بخیر...

و تو نمیدونی که تا صبح پلک روی هم نمیذارم و چشمام از اشک و خستگی میسوزه...

و صبح دوباره برات همون دختر شیطونی میشم که عاشق ادبیاته و دیوونه ی تئاتره... که گه گاهی واست شعر میخونه و وسط خیابون میبوست...

کاش دوباره ازم بپرسی خوبی...؟

که من این دفعه بگم نه و توی بغلت گریه شم...