نصفه نیمه و پرت و پلا...!

پشت سر هم موزیکایی که دوست داشتم پلی میشد

خواهم که بر زلفت هر دم زنم شانه...

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم...

آن موی بی رحم پریشان را...

.

.

.

شیشه پنجره ماشین پایین بود و باد بین موهام میرقصید...

از گوشه چشمم میتونستم ببینمت که نگاهم میکنی وقتی بی اعتنا روسریمو از سرم برداشتم و اجازه میدم باد با موهام بازی کنه... ولی خودمو میزنم به نفهمی و حواس پرتی که بازم "اونجوری" نگام کنی...!

افکارمو دادم دست باد...

که واسه چند لحظه فکر نکنم به چیزایی که باعث میشن غرق شم... همون افکاری که وقتی غرقم توشون صدبار ازم میپرسی چی شده و من صد بار میگم هیچی و هزار بار یک نفر توی من میمیره و باز زنده میشه...

.

.

.

میترسم از آنچه در پس و پیشتر است..

از زخم زبان که بدتر از نیشتر است...

عشقی‌ست که زنده ام نگه می‌دارد

دردی‌ست که از طاقت من بیشتر است

_سید مهدی موسوی _