پراکنده مثل افکارم..

اندیشه ای برای نوشتن نیست...

خالی ام...

از‌همه چی...

مغزم کار نمیکنه

سر دردای عجیب و مزخرف دارم

انگار‌ که یه موجودی توی سرم زندگی میکنه 

و شب‌ها با رگ‌های مغزم ساز میزنه...

حوصله تو رو ندارم

فقط دلم میخواد آخر شب صداتو بشنوم و بعد دیگه نه ببینمت و نه صداتو بشنوم...

صداتو قورت میدم

آغوشتو توی پیرهنم گم میکنم

توی پوستم قایم میشم

حوصله ی دور و ورم و آدم‌ها رو ندارم...

سیگار بکشم

نه

نه 

نه

به زخم روی دستم 

به زخم روی دستت

فکر میکنم...

باد میوزه توی عکس دو نفرمون

روسریم میفته

میگم بخند

چلیک!

پرت میشیم بیرون از چارچوب عکس

میذارمت لای کتاب

همونجا جات خوبه

بین غلط املاییا

بین جمله های بی ربط و بی سر و ته

میرم دوباره توی پوستم

صداتو اینجا جا گذاشتی

توی سرمه 

میگی دلم برات تنگ شده

سکوت...