دلم برای مامان میگیره...

کسی که همیشه نادیده‌اش گرفتم...

دلم برای این زن میگیره که چرا باید تنها امیدش من باشم...

من هیچوقت نتونستم اونی باشم که اون میخواد

حرفمو رک میزنم...

با اون و با همه سر جنگ دارم...

راهیو میرم که اون دوست نداره....

عقایدی دارم که اون نمیپسنده.‌‌...

بد دهنم....

لجبازم...

چِِرتم...

ولی تهش همیشه اونه که بهم میگه بیا غذا بخور حتی بعد از دعوا و داد و فریاد...

اونه که قرصای توی کشومو بر میداره ، طنابمو از دستم قایم میکنه و همیشه کیفامو میگرده که سیگار توش نباشه و اگه فندک ببینه ورش میداره...

دلم برای خودم و این زن همیشه میگیره....