از این منِ خالی‌‌‌‌..‌‌..

و من چقدر این روزها خالی‌ام...

نه چیزی برای گفتن ،

نه چیزی برای نوشتن ،

نه چیزی برای ابراز کردن...

و‌ چقدر دوست دارم از تو بنویسم.‌..

تویی که این روزها شاید آشفته‌تر از من باشی...

کاش شانه‌های لاغر و استخوانی ام برایت میفرستادم که سرت را بهش تکیه بدهی و شاید گریه کنی و من آب شوم‌‌‌‌...

و من دورتر از این اعتمادم....

تو مسافر به مقصد نرسیده ای که چشم هایم را در چمدانت تا کرده‌‌ ، دست هایم را اتو کشیده و آویزان توی کاور جا داده ، صدایم را درون بسته های خالی دیازپام چپانده ، با لبه ی کلاه رنگ رو رفته ات بازی میکنی و منتظر هیچ قطاری نیستی....

بیخیال.‌‌‌...

بیخیال....

بیخیال....