برای وجوج عزیزم و روزهای پانزده سالگی...

پانزده سالگی برای من سنی عجیب بود و من از ۱۵ سالگی به بعد دیگر بزرگ نشدم!!!

از آن موقع  تا به الان ۳ سال بیشتر نگذشته ول دنیای دیگری داشتم...

۱۵ ساله بودم و خون زیر پوستم پر شور تر میدوید و نبضم  با شدت بیشتری خودش را به دیواره ی پوستم میکوبید...

( گاهی این شور و هیجان را بارها تجربه میکنم)

دختر  رنگ و رو رفته ای که فقط چشم هایش را سیاه میکرد ، با قدی متوسط و هیکلی لاغر مردنی! 

عاشق موزیک های راک دهه ی هفتاد میلادی بودم(  البته هنوز هم هستم ) و روانی رپر آمریکایی ، امینیم...!

پیرسینگ لب داشتم و موهام رو مثل اِموها کوتاه کرده بودم و همیشه کفش‌های آلستار میپوشیدم....!

شعر مینوشتم و دوست داشتم شاعر باشم...

دلم میخواست به مدرسه ی فرهنگ بروم و وکیل شم و روانشناسی را هم دوست داشتم... ولی نشد و الان خیلی فاصله دارم...

از آن زمان انگار دریچه ای رو به من باز شده بود و همه چیز را یک جور دیگر میدیدم...

چیزهایی که جلوی چشمم بود ولی نمیدیدم و درک نمیکردم را حالا انگار با چشم سومی داشتم نگاه میکردم و کم کم درک کردم اطرافم چه میگذرد و چه چیزهایی در حال تغییر است...

من مدرسه ی راهنمایی را دوست داشتم ، دوست هام رو دوست داشتم ، خانم قریشی و درس ادبیات را دوست داشتم ولی وقتی به دبیرستان آمدم همه چیز فرق میکرد....

من تارا، دختر به شدت اجتماعی ، نمیتوانستم خودم را با محیط یکی کنم...

و من توی سه سال دبیرستانم هیچ دوستی پیدا نکردم...

از همه شان بدم می آمد و حس میکردم یک مشت هرزه  یک جا جمع شده اند و فقط به فکر این هستند که معدل بیستشان و جایگاه مضحکانه شان را حفظ کنند... و من آن ها را درک نمیکردم...

و نمیفهمیدم کسی که شعر نمیخواند از زندگی چه چیز میفهمد....

رشته ام را دوست نداشتم و نمیفهمیدم معلم ها چه میگویند کم کم فهمیدم واکنش تدافعی من خواب است و سر کلاس اگر کتاب متفرقه ای نداشتم که بخوانم ، میخوابیدم..‌‌.

۱۵ ساله که شدم در زندگی ام تغییراتی به وجود آمد که شاید قبلا هم بود ولی من درک نمیکردم و حالا دلیل خیلی چیزها را فهمیده بودم و آزارم میداد... بگذریم و نمیخواهم در موردش بنویسم...

من نطفه ‌‌ی کوچکی را در زهدان داشتم که سال‌ها خاموش بود و منتظر مانده بود تا همچین روزهایی برسد...

آن زمان بود که جنین تنفر در‌من شکل گرفت و من به او اجازه دادم در من رشد کند و از جسم و روح من تغذیه کند و حالا بزرگتر از من شده و قادر به نابودی آن نیستم و این مرا عذاب میدهد...

از مامان متنفرم حتی وقتی صدای خرد شدن غذا را زیر دندان‌هایش میشنوم حتی وقتی صدای نفس‌هایش می‌آید و همینطور از بابا حتی وقتی حضورش را حس میکنم....

و از اکثر آدم‌های اطرافم‌...

و نمیتوانم دلتنگ دوستانم باشم و گاهی فقط تظاهر میکنم...

حسود شده بودم و هستم و نمیتوانستم و نمیتوانم چیزهایی که میخواستم و آرزویش را داشتم در فرد دیگری ببینم...

و وقتی فردی را در جایگاهی میدیدم که من همیشه آروزیش را داشتم به شدت حسودی میکردم و از درون درد میکشیدم...

اما کم کم فهمیدم چطور این حسادت را کنترل کنم و خدا را شکر که هیچوقت باعث نشد که به کسی آسیبی بزنم... قبلا از اقرار به اینکه من یک آدم حسود هستم خجالت میکشیدم و از خودم و این حسادت بدم می‌آمد اما الان به راحتی اقرار میکنم و فهمیدم این حس حسادت اختیاری نیست ولی میتوانم به بهترین شکل کنترلش کنم....

از‌روزهای ۱۵_۱۶_ و ۱۷ سالگی گذشتم و حالا در آستانه ی ۱۸ سالگی قرار دارم ، با آرزوهایی که برایم بی معنی شده و در همان روزها جایشان گذاشتم و در عوض جایشان را به آرزوهای جدید داده ام..‌.

هنوزهم دوستان خوبم را دارم و هنوز هم همان دختر اجتماعی همیشه بودم و هستم و میمانم و هنوز آدم‌هایی که شعر نمیخوانند را نمیفهمم...

اما حوالی ۱۸ سالگی ام هنوز نسیم آرامش وزیدن نگرفته است...