من وقتی چیزی‌ رو بخوام داد میزنم....

من وقتی از یه چیزی ناراحتم داد میزنم...

وقتی اعصابم خرده داد میزنم...

 من یه وحشیِ بد دهنِ لجنم که هیچوقت یاد نگرفتم  مثل آدم حرفای مونده توی دلمو بزنم و در هر شرایطی داد میزنم و گریه میکنم و فحش میدم..‌‌.

سعی کردم مثل آدمای درست حسابی باهات حرف بزنم و رفتار کنم ولی تو یا کار داشتی یا حوصله ی حرفای من رو نداشتی....

 و باز گفتی برای من یکی از این تئاترا بازی نکن!

با اون میمیک منزجر کننده ی صورتت ، 

حرکت دست مسخره ت ، 

و صدات و اون لحن لعنتیت که مثل مته روی اعصابم میرقصید...

حالم به هم میخوره از این چیزی که هستم...

همه انتظار دارن و من نمیتونم جواب انتظارات همه رو بدم....

انگار من رو فشرده کردن و بین دو صفحه ی دستگاه منگنه گذاشتن....

درسته که یه خط قرمز گنده روی حرفای همه میکشم و روشون تف میندازم ولی این وضعیت عصبیم میکنه..‌.

منو ببخشید که نمیتونم اون چیزی باشم که شما میخواید...

منو ببخشید که همیشه وصله ی ناجور بودم و هستم و میمونم...

من انتظار ندارم که منِ هرزه ی مضحک به درد نخور رو دوست داشته باشین ،

انتظار ندارم حمایت و تشویقم کنید ،

حتی انتظار ندارم ثانیه ای تحملم کنید ،

فقط من رو به حال خودم بذارین و عصبیم نکنین...

من میخوام گریه کنم ،

خوراکی بخورم ،

بخوابم ،

و بمیرم...!

.

.

.

.

.