فرشته ی مرگ / هادی پاکزاد....

بیا آروم  منو از گودال بالای این پیکر بکش بیرون ،

ببر بالا ، ببر جایی که هیچ چیزی نمیمونه برای حتی یه لحظه

ببر جایی ، به دنیایی که هر چیزی یه تصویره ، یه رویا یا...

بیا آروم طوری که هیچکی نفهمه ، وسوسه م کن 

با نگاهی که بی اندازه بی رحمه.... که بی اندازه بی رحمه...

بیا نزدیک طوری که هیچکی نبینه ، دچارم کن 

به احساسی که بی اندازه غمگینه.... که بی اندازه غمگینه...

فقط فرضه ، نه دنیایی که ساعت ها شدن حاکم

و تازه باتری هم میخوان...!

همین دیروز کوآنتوم گفت که ساعت ها ما رو میپان...!

و تو ، تو نمیبینیشون...

به حرکت هم در نمیان...

فقط یک بیننده میخوان...

.

.

.

.