کافه تنهایی پر هیاهو...

بریم کافه و توی منوش دنبال نوشیدنی هیجان انگیز بگردیم

هیجان انگیز مثل شربت بیدمشک نسترن‌های کافه تنهایی که هر دفعه میریم یه رنگه و طعمش عجیبه!!!

تو همیشه اسپرسو میخوری و من قهوه دوست ندارم

 اونم برمیگرده به یه خاطره‌ی خیلی دور و بعد از‌ اون دیگه قهوه نخوردم....

بریم کافه و من دنبال کتاب شعر هیجان انگیز بگردم و پیدا نکنم 

بعد غر بزنم بگم پریسا اینجا کتاباش اصلا هیجان انگیز نیست...!

بریم کافه‌ و بشینیم توی بالکنش اونجا مردم رو ببینیم که از‌اون زیر دارن رد میشین... شاید هم یه نخ سیگار بکشیم...

طاها رد شه و ما یواشکی نگاش کنیم و پیش خودمون مسخرش کنیم...!

بریم کافه تنهایی و من هی بگم کافه تئاتر خیلی بهتره ولی باز با تو بیام کافه تنهایی...!

 موقع برگشتن هم راهم رو یه جوری انتخاب میکنم که از دم کافه تئاتر رد بشم  و از بیرون سعی میکنم داخلش رو‌ ببینم....!

پریسا اینجا رو بهم یاد دادی که یه جای جدید داشته باشم واسه حال بدیا.... 

برم کافه تنهایی و حالم بد باشه...

ژولیده و شلخته مثل یه بچه کر کثیف ولو تو کوچه‌ها باشم و اصلا اهمیت ندم اونجا من رو میشناسن 

یا اینکه یه وقت بر حسب اتفاق من رو اونجا ببینی و با نگرانی بپرسی چی شده تارا؟ چت شده رفیق و من دنبال یه راهی بگردم که دَکِت کنم....

 پوست خشک لبم بچسبه به لیوان چای و کشیده بشه و خون بیاد...‌ 

اشکام بچکه رو یه صفحه از‌ یه کتاب شعر : من ماهی خسته از آبم...

من ماهی خسته از آبم...

خستم ...

و چقدر دلم میخواد چند کیلومتری از دنیا دور باشم...