همون رفیقی که از خواهر برام عزیرتره و از رگ گردن به من نزدیک تر....!

از خنده‌های بی دغدغه‌ی دوران راهنمایی تا کنج کافه های دوران دبیرستان حرف زدن با طعم قهوه و فرو رفتن توی صندلی ها...

حالا بردیم دقیفا به همون روزا...

همون روزا که می‌خندیدم از ته دل...

همون خنده هایی که چشمام خط می شد...

بردیم به اون روزا که نمیخواستم تموم بشه...

دستمو کشیدی و بردیم همون جایی از زندگیم که میخواستم زمان وایسه...

حالا بیا از ته دل بخندیم

از همون خنده‌هایی که چشمامون خط میشه....!

بیا بریم کافه ولی ایندفعه گریه نکنیم...!

بذار گریه هامونو خرج زمانی کنیم که داری برمیگردی به شهر لعنتیت....!

.

.

.

یک نفر باید آدم را بلد باشد....

و تو نمام کوچه پس کوچه های مرا بلدی....!