شعری پست میکنم از دوست عزیزم عادل نریمانی که مدت‌هاست از او بی خبرم و امیدوارم که حالش خوب باشد...

.

.

.

.

و مادرت شبح سرد می شود هرشب

میان یک چمدان می شود پدر جاری

و دود می شود انگار بند بند تنت

میان شعله ی فندک و چند سیگاری

سکوت مبرم جسمت ، صدای ممتد سر

نگاه سرخ دو چشمت ، خیال بیماری

روانه می شود انگار آب های تنت

درون لوله ی شهری ، میان دیواری

تعفن لزجت پشت دوش حمام است

به روی صورت او با ولع تو می باری

به چشم ها و تنش ، جایگاه بوسه ی تو

و نفرتی که به عشق قدیمیت داری

به لذت عصبی و سفیدی چشمان

به چند لحظه ی بعدی و حس بیزاری

به خیسی بدنت در میان سرخی آب

به ریش و تیغ و نیازت به سهل انگاری

شیاف کل وجودت میان یک من خاک

درون این طبقه تو هنوز بیداری

.

.

.

.