با من کمی کنار‌بیا،با دو چشم تر....

از منی که گریه میکرد با شمع های تولدش...

از هفده سالگی غمگینم...

از شانزده سالگی ام که طعم خون میداد...

از پانزده سالگی مستم که تلوتلو میخورد...

به تو...

به تو که لای کتاب ها و مقاله ها مدفونت کردم...

به تو که همیشه باید برای بودن یا نبودنت اثبات شوی...

به تو که همیشه خواب بودی...

‌.

.

به جایی رسیدم که از کسی کمک میخواهم که برایم هیچگونه حضور مادی و معنوی ندارد...

.

.

خسته شدم...

به نکبت افتاده ام...

به خودکشی فکر نمیکردم ولی نمیدانم چرا دیشب لوله ی‌بخاری‌ اتاقم را از جاش در اوردم  درز در و پنجره رو گرفتم و خوابیدم...صبح که بیدار شدم همه چیز سر جاش بود حتی لوله بخاری....!

.

.

شما اسم این وضعیت را چه میذارید...؟!

بحران های هفده سالگی...؟!

تغییرات هورمونی...‌؟!

یا دردهای مضاعف...؟!

.

.

تمنا میکنم شما دیگر  با حرف هایتان آزارم ندهید...

باور کنید من خسته تر از این خسته شدن های مداوم ام...