دلم برای بعضی آدم ها چقدر تنگ میشود....

فربد هم رفت....

نشسته ام پشت پنجره

زل زدم 

به چشم های این چهارشنبه ی بیمار....

هر تکه از خودم 

با هر عزیزی که از من دور شد،

رفت...

حالا مانده ام 

با دو چاله ی لبریز از انتظار 

که غریبانه در این شهر می بارد...

فربد،

کاش می انداختی ام 

توی کوله پشتی عجیب غریبت ...

کاش سنجاقم میزدی 

به همان کوله پشتی

مثل پیکسل های رنگانگی که 

باهم از شهر کتاب خریدیم...

کاش گره ام میزدی 

به رج های دستبندی 

که برایت بافته بودم...

کاش غرق میشدم

توی صورتی پیراهنت

که هنوز هم فکر میکنی

 رنگش دخترانه است...

کاش می گذاشتی ام

لای کتابت

مثل گل خشک شده ای که 

معشوقه ات  بهت داد....

کاش ...

کاش از این شهر لعنتی میبردی ام...

قبل از اینکه چشم هایم

از التهاب این همه انتظار 

ذوب شود....

.

.

.

.

.