دوتا بدون بلیط و بدون مقصد که میان هدفون قرضی نوار را بکنیم....

با مارال قرار را گذاشتیم لب رودخانه...

مارال به شکل احمقانه ای 

شبیه ترین آدم به من است...!

فقط من هیچوقت دیر نمیکنم

ولی او همیشه دیر می رسد...!

نیم ساعتی منتظرش بودم...

قرار بود برویم  لب آب و سیگار بکشیم

بماند که چقدر سر مارک سیگار بحث کردیم 

و آخرش هم به نتیجه نرسیدیم!

بالاخره  سر و‌کله اش  پیدا شد...

همچنان داشتیم درباره ی مارک سیگار بحث میکردیم

که رو به روی مغازه ایستادیم...

گفتم:اسی بلو بگیر بریم دیگه!!! 

بالاخره حرف من شد!

با دو نخ اسی دود شدیم بین حرف ها و خنده ها...

سیگار برای من

چیزی فراتر از توتون کاغذپیچ شده نیست...

شاید اگر مارال نبود انقدر بهم نمی چسبید...

یا اینکه اصلا امتحانش نمیکردم...

سیگار 

چیزی نیست که بخواهم بهش پناه ببرم

یا اینکه 

بخواهم این بچه ی هفده ساله را پشتش قایم کنم...

باید داستانی فراتر از این ها پشت آن نخ سیگار باشد 

که مرا از هر چیزی غیر از آن برهاند

چیزی مثل صمیمیتی که بین من و مارال جاریست....