برای دوست وبلاگی ام....

این جا را دوست دارم...

گذشته از اینکه میتوانم 

هرچه در اعماق قلبم رسوب کرده بنویسم،

اینجا چند نفری هستند که همیشه مطالبشان را میخوانم..‌.

آدم هایی که

نه دیده ام،

نه صدایشان را شنیده ام،

نه اصلا  میشناسمشان....

ولی عمیقا احساسشان میکنم....

من اینجا جز چند نفری که شما باشید

(و ترجیح میدهم همین چند نفر باشید)

کسی را ندارم....

و شما رو دوستان صمیمی و نزدیک خود به حساب می آورم

چون میگویند

دوست صمیمی کسی ست که

آدم خصوصی ترین حرف هایش را به او بزند....

و شما خصوصی ترین و عمیق ترین احساسات مرا میدانید.

..

دغدغه ها،

احساسات

و روزمرگی های شما را خط به خط میخوانم

و گاهی خودم را در میان آنها پیدا میکنم‌.‌‌

یعنی میخواهم بگویم که چقدر برایم مهم هستید!!

اینکه می نویسید یعنی هستید

و اینکه ننویسید مرا آزار می دهد...

(بدون اغراق)

چون نمیدانم

 کجایید،

چه می کنید

و چه حسی دارید....

این که میگویی 

نمی نویسی

آن هم برای چند ماه

مرا آزار می دهد....

(بدون اغراق)

حتی اگر واگویه باشد....

حتی اگر حالت از خودت بهم بخورد...

حتی اگر خوب نباشی....

بنویس...

بودن بهتر از نبود شدن‌...

.

.

.

.