کاش دست کم شاعر بودم....!

پاییز

کم کم

 از کوچه پس کوچه های شهرمان بیدار میشود

من بچه مدرسه ای که گذاشتم اتوبوس بی من برود

تا پاییز را قدم بزنم....

باد

مو

باد 

خش خش

باد

باد 

باد

من

ایستاده

شیدا...

و کسی نبود که این حس خوب را برایش آواز کنم....

نشسته

روی صندلی پارک...

چقدر دلم یک «چیز» میخواهد

که نیست....!

برای نیستی ها...

برای تنفر ها...

برای مامان...

برای درد های مضاعف...

برای‌ این هیفده سالگی عنق...

برای بابای رو به انتها که دوستش داشتم...

برای

برای 

برای خودم

گریه کردم....

با چشم های قرضی که مستقل تر از من بودند....

مامان زنگ میزند:

بوق بوق بوق...

برمیگردم 

بدون چشم هایم....

جایشان میگذارم  به وقت باران،در مکان عطش....

شاید این اشک ها

زاینده رود را زاینده رود کند....

.

.

.

.

پی نوشت های بی ربط:

+شهرام ناظری چقدر خوب است...

+بانو مرضیه که اوج میگره 

چشم هام به طور مستقل بسته میشه...!

+آه شجریان ها.....راه دشوار شجریان بودن...

+چقدر کفش های قرمزم را احساس میکنم...!

+چطور یک آدم میتونه 

صرفا کامنتش را در وبلاگی جا بگذاره و بره!؟

 من پیگیرانه کامنتم را دنبال میکنم 

شاید جوابی گرفته  باشم....!

+یک‌سوال فنی....!!!

فونتم چطوره...؟!

میزونه؟!

کوچیکه؟!

بزرگه؟!

درهم برهمه؟!

آخه من همیشه با موبایلم‌ پست میذازم....

+میشه معنای ادبیات زنانه رو برام توضیح بدی؟! 

نمیدونی چقدر درگیرم کردی با این کلمه!!!!